Zo, daar zaten we dan. Zomaar in Berlijn, een stad van tegenstellingen. Dat was het geval in de tijd van de muur, en ook tegenwoordig is er nog veel van te zien en te merken. Het mooie oosten vol met prachtige bouwwerken, waar elk plekje een grootse geschiedenis heeft. En aan de andere kant het kapitalistische westen. Vol met luxe winkels, het olympisch stadion, noem maar op. Alles is hier te koop. Gelukkig kan je tegenwoordig vrij door de stad reizen, zonder dat je een obstakel ten hoogte van drie meter zestig moet zien te passeren. Ik heb op een plek waar de muur nog intact was een poging mogen wagen, maar ondanks mijn ongeëvenaarde atletische vermogen kwam ik op het moment suprême nét iets te kort. En nee, dat kwam niet door alleen door mijn geringe lengte, de Berlijnse muur is wel even wat anders dan een “horde” zoals men die op de atletiekbaan kent. Een hoogte van slechts 106,7 centimeter stelt natuurlijk níets voor. En dan heb ik het nog niet eens over de bewaking en boobytraps bij de muur van destijds, die er gelukkig nu niet meer waren. Booby. Hihi.
Over borsten gesproken, in het centrum is ’s avonds laat erg weinig te doen. Wat dat betreft kunnen ze nog wel wat leren van het supergezellige centrum van Uithoorn op een willekeurige doordeweekse dag. Ja zegt ie. Maar borsten waren er dus wel. Netjes ingepakt in een strak leren jasje. Hoewel netjes, de verkoopster van de Blokker zal niet slagen voor het cadeautjesinpakexamen als het product dusdanig onbedekt zou blijven als bij deze dame het geval was. Net als bij de Blokker moest ook hier geld neergelegd worden om het half ingepakte product mee naar huis te mogen nemen, waar het cadeaupapier er vervolgens driftig afgetrokken zou mogen worden. Dat zou dan niet het enige zijn wat afgetr... De rest van de zin bevat mogelijk inhoud die alleen voor volwassenen geschikt is, en is om deze reden geblokkeerd. Verschil met de Blokker was dat we korting konden krijgen omdat we met z’n tweeën waren. Tel uit je winst. Low pricing, high service.
Niet geheel toevallig lagen we de dag erna lekker op het gras in de Lustgarten, waar ik mijn videocamera weer tevoorschijn toverde. In de 18e eeuw was dit park trouwens een exercitieterrein, om het beeld van Berlijn weer even tot realistische proporties terug te brengen. Waarom had ik ook alweer besloten een videoverslag te gaan maken? Eens maar nooit meer. Ondanks de beloofde beeldstabilisatie zijn de gemaakte beelden dusdanig shaky dat het lijkt alsof ik Parkinson onder de leden heb, een ziekte die ik toch eerder toe zou schrijven aan een van de vele oudere reisgenoten. Ik schat een gemiddelde leeftijd van 75, en dan zit ik waarschijnlijk nog aan de jonge kant. Daarnaast bleek het noodzakelijke bewerken van alle losse clips een hels karwei te zijn. Dat wordt volgende keer weer gewoon een serie kekke fotootjes maken, die ik later eventueel tot een kloeke bundel kan laten binden. Misschien had ik in één van de twaalf Saturn winkels wel een leuke fotocamera op de kop kunnen tikken, maar daar hadden we natuurlijk geen tijd voor in ons drukke programma. Ik heb geen moeite met een keertje laat naar bed gaan, ik heb ook geen moeite met een keer vroeg opstaan, maar het is alleen jammer als het op dezelfde dag is.
Zo, daar zaten we dan. Zomaar op een terras Unter den Linden. Na een aantal bezoeken tijdens onze trip uitgeroepen tot onze favoriete straat. Waarom? Niet om de plastic flessen verzamelaars die elke prullenbak omkeerden, of we er nou vlak naast een broodje zaten te nuttigen of niet. Niet omdat het openbare toilet in onderhoud was waardoor menig toerist een blokje om moest om uit de broek te kunnen gaan. Niet omdat lindebomen de meest in het oog springende bomen zijn. Ook de dames van plezier lieten zich hier niet zien. Het is onze favoriet omdat het een prachtige straat is in het hart van de stad, dat in schril contrast staat met de verschrikkelijke dingen die in Berlijn hebben plaatsgevonden.
